Książka "Intimacy with God" autorstwa Thomasa Keatinga jest podzielona na kilka kluczowych sekcji.
Thomas Keating omawia różne aspekty kontemplacyjnego stylu życia.
- Autor omawia proces otwierania serca poprzez łzy, które według niego łagodzą surowe uczucia i zmywają gorycz. Wskazuje, że łzy są cennym darem, który niekoniecznie pochodzi z niedawnego smutku, który można zidentyfikować.
- Keating podkreśla znaczenie praktyki, nie uczucia, w osiągnięciu kontemplacyjnego stylu życia. Mówi, że jeśli uprawiamy praktykę długo i konsekwentnie, osiągniemy "Centrum".
- Kiedy osiągniemy "Centrum", gdzie nie ma już "śmieci", które mogłyby ukryć boską obecność, Keating przypuszcza, że jesteśmy w stanie boskiej unii. Wierzy, że Bóg na nas czeka.
- Autor używa analogii "tell" (kopiec archeologiczny) na Bliskim Wschodzie, aby zrozumieć ten proces w jego pionowym wymiarze. Wyjaśnia, że w starożytnych czasach, kiedy miasto-państwo pokonywało przeciwnika, wojsko spalało go i budowało swoje miasto na szczątkach starego. W rezultacie mamy jedną cywilizację zbudowaną na innej w tym samym miejscu.
- Keating omawia również znaczenie utrzymania równowagi między wewnętrznymi i zewnętrznymi aktywnościami. Mówi, że czysta apofatyczna modlitwa może stagnować bez pewnego konceptualnego wprowadzenia poprzez duchowe czytanie, liturgię lub słuchanie kazań, czy wykładów, które odpowiadają stanowi modlitwy kontemplacyjnej osoby.
- Na koniec, autor podkreśla, że modlitwa kontemplacyjna musi być przejawiana w codziennym życiu. W przeciwnym razie każda modlitwa, zwłaszcza jeśli jest pocieszająca lub spokojna, może zdegenerować się do wysokiej klasy środka uspokajającego, pozostawiając nas w tej samej sytuacji, w której byliśmy wcześniej, czyli przywiązani do skoncentrowanych na sobie celów czy zainteresowań i niewrażliwi na potrzeby innych ludzi.
- Autor cytuje św. Jana od Krzyża, mówiąc, że "Bóg mówił jednym słowem od wieczności i mówił je w ciszy, a my słyszymy je w ciszy". To sugeruje, że cisza jest pierwszym językiem Boga, a wszystkie inne języki są słabymi tłumaczeniami.
- Keating wyjaśnia, że praktyka Centering Prayer (Modlitwy Głębi) i inne tradycyjne praktyki są sposobami na doskonalenie naszego aparatu odbiorczego, abyśmy mogli dostrzec słowo Boga komunikujące się z coraz większą prostotą do naszego ducha i naszego najgłębszego bytu.
- Autor podkreśla, że praktyka Centering Prayer nie jest kontemplacją w ścisłym sensie tego słowa, ale przygotowaniem do niej. Można by ją nazwać pierwszym krokiem na drabinie kontemplacyjnej modlitwy.
- Keating zauważa, że zazwyczaj nie wiemy, kiedy nasza modlitwa staje się kontemplacją w ścisłym sensie. Wiemy tylko, że poruszamy się w tym kierunku poprzez naszą praktykę, a Duch porusza się w naszym kierunku.
- Autor wyjaśnia, że gdy nasza praktyka staje się bardziej nawykowa, działanie darów Ducha, mądrości i zrozumienia staje się silniejsze i stopniowo przejmuje naszą modlitwę, umożliwiając nam stałe odpoczywanie w obecności Boga.
- Na koniec, Keating podkreśla, że doświadczenie to nie jest koniecznie odczuwane podczas modlitwy, ale jest doświadczane w jego efektach w codziennym życiu.